Hindi ko alam kung kelan nga ba na conceptualize sa utak ko ang pagtatrabaho sa labas ng bansa. Ang alam ko, hindi ako naniniwala noon na kailngan kong umalis para magkaroon ng magandang buhay at maisakatuparan lahat ng gusto ko. But honestly, nagising ako isang araw realizing na nagsisimula na pala akong mawalan ng tiwala sa bansa ko.
Lagi kong sinasabi sa sarili ko noon na may pag asa pa ang Pilipinas, na kailangan ko lang na i-share sa kanya (Pilipinas) lahat ng alam ko at lahat ng pwede kong ibigay sa kanya (Pilipinas). But I was mistaken. Mali pala ako at tama ang marami. Maybe I have live in a realms of idealism. Hindi ko din alam if I am ready to settle down into something. Para kasing napakaraming bagay ang naghihintay sa akin sa labas ng mundong ginagalawan ko ngayon. Unti unti kong nararamdaman na am not into this.
Tama nga siguro ang mga librong nabasa ko, na ang tao ay walang ka kuntentuhan. Maybe because they are always starving for perfection, yung perfection naman na salita is in general, pwedeng maging tama yun depende sa kung ano ang maging pananaw mo sa buhay.
Nakakatuwa lang talagang isipin na kahit na gaano kahaba pala ng pasensya mo sa mga bagay na nangyayari sa paligid mo, totoo pala na darating ang panahon na muubos ka din. parang ako, nararamdaman ko na unti unti ng nawawala ang tiwala ko sa Pilipinas. Na unti unti na akong nagkakaroon ng ibang pananaw na mas maganda ang maibibigay ng ibang bansa.
Sa mga oras na isinusulat ko ito, may natitira pa ding pag asa sa puso ko na isang araw, babalik ulit ako sa paniniwala kong may pag asa pa sa Pinas at hindi ko kailangang mangibang-bayan.
Sa totoo lang, nalulungkot ako twing maiisip kong kailangan ko nga yata talagang umalis, pero sa twing nakikita ko yung pangangailangan ng bansa ko, hindi ko magawang talikuran sya (Pilipinas). Para syang isang Ina na kung pwede lang na lagi syang nakadikit at nakaalalay sayo sa lahat ng panahon ay gugustuhin mo.
Siguro nga inaantok na ako, masyado nang malalim ang tinatakbo ng ideolohiya ng isip ko. Sana pag gising ko, makita kong mapatunayan kong tama ang desisyon kong hindi iwan ang bansa ko.
Lagi kong sinasabi sa sarili ko noon na may pag asa pa ang Pilipinas, na kailangan ko lang na i-share sa kanya (Pilipinas) lahat ng alam ko at lahat ng pwede kong ibigay sa kanya (Pilipinas). But I was mistaken. Mali pala ako at tama ang marami. Maybe I have live in a realms of idealism. Hindi ko din alam if I am ready to settle down into something. Para kasing napakaraming bagay ang naghihintay sa akin sa labas ng mundong ginagalawan ko ngayon. Unti unti kong nararamdaman na am not into this.
Tama nga siguro ang mga librong nabasa ko, na ang tao ay walang ka kuntentuhan. Maybe because they are always starving for perfection, yung perfection naman na salita is in general, pwedeng maging tama yun depende sa kung ano ang maging pananaw mo sa buhay.
Nakakatuwa lang talagang isipin na kahit na gaano kahaba pala ng pasensya mo sa mga bagay na nangyayari sa paligid mo, totoo pala na darating ang panahon na muubos ka din. parang ako, nararamdaman ko na unti unti ng nawawala ang tiwala ko sa Pilipinas. Na unti unti na akong nagkakaroon ng ibang pananaw na mas maganda ang maibibigay ng ibang bansa.
Sa mga oras na isinusulat ko ito, may natitira pa ding pag asa sa puso ko na isang araw, babalik ulit ako sa paniniwala kong may pag asa pa sa Pinas at hindi ko kailangang mangibang-bayan.
Sa totoo lang, nalulungkot ako twing maiisip kong kailangan ko nga yata talagang umalis, pero sa twing nakikita ko yung pangangailangan ng bansa ko, hindi ko magawang talikuran sya (Pilipinas). Para syang isang Ina na kung pwede lang na lagi syang nakadikit at nakaalalay sayo sa lahat ng panahon ay gugustuhin mo.
Siguro nga inaantok na ako, masyado nang malalim ang tinatakbo ng ideolohiya ng isip ko. Sana pag gising ko, makita kong mapatunayan kong tama ang desisyon kong hindi iwan ang bansa ko.
No comments:
Post a Comment