Sometimes in our lives we really have to let go of the things na naging bahagi na ng buhay natin. kailangan natin itong bitawan at pakawalan para maging bahagi din ng buhay ng iba.
Sa 26 years na existence ko sa Ministry ng Panginoon, none a single moment in my life na naramdaman kong iniwan ako at pinabayaan ng Lord, walang araw o sandali sa buhay ko na naramdaman kong hindi Nya ako mahal, because God is so good to me..all the time.
Sa buhay pananampalataya natin marami talagang pagkakataon na nagiging si John the Baptist tayo (mateo 11:2-ff.) we are spiritually improsoned by fears. Sa ngayon, I am imprison of fear..of loosing. Whatever it is that I am experiencing right now, alam kong may dahilan ang Lord kung bakit nangyayari at kailangn mangyari ang lahat ng ito. Sabi nga "let Your will be done.."
Sa ministry na ako lumaki, doon na din ako nagkaisip, doon ko nakita ang kahulugan at realidad ng buhay, pero darating pala tlga ang pagkakataon na kailangan mo ding huminto sandali HINDI para humiwalay sa KANYA kundi para mabigyan ng pagkakataong mapalapit sa KANYA ang iba.
May kasama ako sa ministry, mas matagal na sya kesa sa akin, pero sabi nga, it's not a matter of how long have you been serving the Lord, but it's a matter of how you dedicate and communicate with Him. Marami syang ginagawang kwento about me, marami syang pinagsasabihan ng mga kwentong kahit kelan ay hindi naging totoo, minsan, gusto ko ng lumaban, minsan dumarating na din ako sa puntong gusto ko ng bumitaw sa pag awit sa kanya. Kung sino pa kasi yung mga taong nakikita mo at akala mong mga banal e sila pala yung mga taong walang gusto kundi ang sirain ang isang magandang pundasyon ng pananampalataya. Maraming tao sa loob ng simbahan at congregation ang nakasuot ng damit na puti..pero minsan, kung gaano kalinis ang labas ay ganon kadumi ang puso. ANG SIMBAHAN AY HINDI LUGAR NA TAGUAN NG KASALANAN, KUNDI LUGAR UPANG HUGASAN ANG ATING MGA KASALANAN..
Sa ngayon, magpapaalam ako sa lahat ng araw na nakatayo ako upang umawit sa Panginoon, ngunit alam kong hindi ito magtatagal, naniniwala ako na walang higit na mabuti kundi ang umunawa kesa sa unawain..
Kailangan ko munang tumigil sa pag awit para magkaroon ng tinig ang iba. But deep in my heart, i know, I will always come back to the Heart of Worship...hindi mahalaga sa akin ang pagkilala, hindi mahalaga sa akin ang lahat ng parangal even the microphone, what is important for me is my covenant to my real Master.
Alam ko inspite of this fear of losing a part of my being, alam kong may ibibigay ang LOrd na mas maganda para sa akin. At the end of the day, I still will serve Him.
Sa 26 years na existence ko sa Ministry ng Panginoon, none a single moment in my life na naramdaman kong iniwan ako at pinabayaan ng Lord, walang araw o sandali sa buhay ko na naramdaman kong hindi Nya ako mahal, because God is so good to me..all the time.
Sa buhay pananampalataya natin marami talagang pagkakataon na nagiging si John the Baptist tayo (mateo 11:2-ff.) we are spiritually improsoned by fears. Sa ngayon, I am imprison of fear..of loosing. Whatever it is that I am experiencing right now, alam kong may dahilan ang Lord kung bakit nangyayari at kailangn mangyari ang lahat ng ito. Sabi nga "let Your will be done.."
Sa ministry na ako lumaki, doon na din ako nagkaisip, doon ko nakita ang kahulugan at realidad ng buhay, pero darating pala tlga ang pagkakataon na kailangan mo ding huminto sandali HINDI para humiwalay sa KANYA kundi para mabigyan ng pagkakataong mapalapit sa KANYA ang iba.
May kasama ako sa ministry, mas matagal na sya kesa sa akin, pero sabi nga, it's not a matter of how long have you been serving the Lord, but it's a matter of how you dedicate and communicate with Him. Marami syang ginagawang kwento about me, marami syang pinagsasabihan ng mga kwentong kahit kelan ay hindi naging totoo, minsan, gusto ko ng lumaban, minsan dumarating na din ako sa puntong gusto ko ng bumitaw sa pag awit sa kanya. Kung sino pa kasi yung mga taong nakikita mo at akala mong mga banal e sila pala yung mga taong walang gusto kundi ang sirain ang isang magandang pundasyon ng pananampalataya. Maraming tao sa loob ng simbahan at congregation ang nakasuot ng damit na puti..pero minsan, kung gaano kalinis ang labas ay ganon kadumi ang puso. ANG SIMBAHAN AY HINDI LUGAR NA TAGUAN NG KASALANAN, KUNDI LUGAR UPANG HUGASAN ANG ATING MGA KASALANAN..
Sa ngayon, magpapaalam ako sa lahat ng araw na nakatayo ako upang umawit sa Panginoon, ngunit alam kong hindi ito magtatagal, naniniwala ako na walang higit na mabuti kundi ang umunawa kesa sa unawain..
Kailangan ko munang tumigil sa pag awit para magkaroon ng tinig ang iba. But deep in my heart, i know, I will always come back to the Heart of Worship...hindi mahalaga sa akin ang pagkilala, hindi mahalaga sa akin ang lahat ng parangal even the microphone, what is important for me is my covenant to my real Master.
Alam ko inspite of this fear of losing a part of my being, alam kong may ibibigay ang LOrd na mas maganda para sa akin. At the end of the day, I still will serve Him.
